Koca
bir ömür geçirdi “Çiftlik Köy”ünün
güzelim mavi denizlerinde, herkes gibi bende en sık verdiği poz ile anımsarım
onu, elinde hiç sönmeyen sigarası, dizlerinin üzerine çökmüş, kartal dikkati
ile denize bakışı, adeta tavukları pür dikkat izleyen horoz edası ile Şabantepe’de
balık arayışı ya da bekleyişi, ve hedef tespit edilince de “Güm” sesi… Gelsin
kefaller, gelsin karagözler, gelsin sarpalar… Sayesinde mezkur günler balığa gark olurdu Çiftlik ve Çeşme… Hatta
bir keresinde hemen arkasından kendisini gözetlediğim yerden arkadaşlarla
birlikte kalkıp suya atlayıp balık toplamaya giriştiğimizde, kızarak bir süre
beklemek gerektiğini hatta kendisinin istediğimiz kadar balık vereceğini, ne
diye suya girdiğimiz sorarak güvenlik gerekçesi ile kızdığını hatırlıyorum. İşte
böyle tarif edersek eksik olmakla birlikte hemen akla geleceği aşikardır, Koca
Reis “Hasan Kaptan”ın… Çocukluğumuzda
defalarca kez tanıklık ettiğimiz bu manzara yancı diyebileceğimiz tanıklarında
balıklardan nasiplenmesi ile neticelenirdi… Biz fazlaca bilmediğimizden tüm bunların
hepsinin hayatın doğal akışı içinde makul şeylermiş gibi düşünürdük… Kendisini
ömrünün son demleri hariç hiç hasta görmedik, kimsenin de böyle bir tanıklığı
olduğunu zannetmiyorum, yaşadığı zorlu hayatın kendisine bir bağışımı idi bilemiyorum,
belki de bu zorluklar kendisinde çifte kavrulmuşluk, çifte su verilmişlik yaratmıştır.
Maddi durumunun elverdiği ölçüde, “rakı”ya ama genellikle de “Şarap”a hiç alternatif içecek kullanmadığını hatırlarım ama
özellikle de sigaraya hiç ihanet etmemiştir, ömrünün sonuna kadar… Ancak
inanıyorum ki bu çifte kavrulmuşluk hali akranları arasında onu hep daha zinde
tutmuş idi. Çiftlik köye gelişi konusunda bir bilgi hatırlamıyorum, geliş
diyorum aslında burada doğmuş büyümüş ve ailemizin bir parçası zannederdik ama aşağıda
biraz detaylı aktaracağım sürpriz Almancı akrabasının çıkıp gelmesine kadar, işte
o zaman Nevşehir taraflarından olduğunu öğrenmiştik. Hatırlama konusunda artık
kafamızdaki taşlar oynamıştı yerinden. Bilgilerde halen karışıklık
yaşamaktayım, hangi büyüğüme sorsam biraz farklı bir anlatım çıkıyor ortaya,
bazısı, dedemin (annemin babasının) kız kardeşinin üvey oğlu diyor, kimisi
dedemin babasının kahyasının oğlu iken dedem evlatlık edinmiş diyor, kimisi ise
hayvanlara bakan birinin oğlu iken evlatlık alınmış diyor, vs vs… İlişki
tanımlamakta yer yer müşkülatım ve değişik bilgiler aktarıyor olmam kimseyi
yanıltmamalıdır çünkü hepsinin de bir şekilde dinlenilmiş olduğu varittir.
Hangisinin doğru olduğunun bugün için bir anlamının olmadığını canı yürekten
hissediyorum.
Biz
çocuklara yani yeğenim deyip sahiplendiği çocuklara yani tüm kuzenlerime, inanılmaz
ve tarifsiz bir sevgisi vardı, adeta üzerimize titrerdi, çok severdi tam da bu
yüzden çok ta sevilirdi. Sevgisi karşılıksız ve bitimsiz idi, güvendiğimiz biri,
güven veren bir duruşu ve konuşması vardı, yanında kendimizi tıpkı babamızın temin
ettiği güvenlik seviyesinde hissederdik, babalarımızdan farklı ve önemli
bulduğum tarafı ise, ziyadesiyle arkadaşlık yaklaşımının varlığı idi, görece
olarak… Güçlü, güç veren, güven veren, koruyan, kollayan ama bir o kadar da arkadaş…
Kolay mıdır böyle bir ilişki, zinhar değildir.
Efe
idi, külhan idi, kabadayı idi, güçlü idi, yiğit idi, korkusuz idi, yıkılmaz
idi, yılmaz idi, eğilmez idi ama hepsinden öte yufka bir yüreği ile kendisine
karşı dikilen dışında herkese son derece makul ve yufka idi. Bir kavgada
kullandığı bıçağın avuç içini derinden kesmesi ile bir elinin parmakları
hissizlikten ötürü hareketsiz kalmıştır. Bu kesilmenin tam tamına nedenini
öğrenememiştik. Kimisi kendisine sallanan bıçağı eli ile tutmasını kimisi ise
kendi bıçağının elini kesmesini anlatırdı. Bu konuda da tevatür muhtelif idi.
Yukarıda
da değindiğim üzere, bu güzel insan, en azından benim için öyle, şarap
konusunda tavizsiz idi, bu tavizsiz güzelliğin yaşanan zorlu hayatın
gündüzlerinin akşama başka türlü evrilememiş olması da olabilir. Aksi bir durum
da zordu zaten.
Geçenler
de “ÇEŞME ÇİFTLİKKÖY TANITIM VE
İŞYERLERİMİZ” adı ile maruf Facebook sayfasında gördüm, Edgar Pamuk’un
paylaşımlarında fotoğrafını, Annemim “Halamın oğlu” dediği, Dayımın ise “kardeşim”
diye yanında bulunduğu, desteklediği ve tanıştırdığı Hasan Reis’in fotoğrafını…
Kendisini heybetli ve güçlü hali ile görünce gerçekten tarifsiz bir duyguya
kapıldım… Vay benim “Hasan Dayım”, üvey de olsa, gerçek dayım gibi idi… Yanında
kendimizi, güvende, huzurda, zengin, mutlu ve güçlü hissederdik, dayı oğullarım
Kamil ve Hüsnü Karagöz ile birlikte, sonra diğer dayı çocuklarım ile de sıkıfıkılıkları
vardı bildiğim kadarı ile ama detay hatırlamıyorum…
Anneannemin
oğul, dayımın ve annemin kardeş muamelesi yaptığı Hasan Reis için biz bizden
başka akrabası yoktur diye düşünürken günlerden bir gün, bir Almancı çıktı
geldi… O zaman biz çocuklar anladık ki, Hasan Reis ile olan üveylik ilişkisini…
Bu yeni durum değiştirmiş mi idi tam anımsamıyorum duygularımızı ama 2. kuşak dayı
oğullarımın ilişkilerinde bir değişiklik olmuş idi sanki… Dayımın kardeşim
dediği birisi olmasına rağmen ben ona dayı demez amca derdim bu dayı
çocuklarının amca demesinden mi yoksa içimizde koyduğumuz gizli mesafenin dışa
vurumu mu idi bu sesleniş bilemem ama öyle idi
Onun
için bazıları da “Berduş Hasan” da diyebilir bugün sorarsanız, biz onu amcamız,
dayımız “Hasan Reis” olarak özlem ve saygı ile hatırlıyoruz. Eğrisi yok mu idi,
o günde, bugünde gördüğümüz kadarı ile var idi şüphesiz, hani her fanide olduğu
kadardan az biraz da fazla idi hatta… Her şeye rağmen kendisini biz ziyadesi
ile sevmiştik, kimin ne dediği nasıl andığı da pek umurumda olmaksızın.
Yıldızlar yoldaşın olsun, toprağın bol olsun, nurlar içinde ol koca reis, “Hasan
Dayı” “Hasan Amca” …
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder