İSTANBUL YENİ HAVALİMANI

Seviyoruz büyük şeyleri ve sahip olduğumuz şeyleri büyütmeyi ve büyük şeylerle öğünmeyi, nereden ve nasıl peydahlandı bu zillet bizde bilemiyorum. Büyük olsun yeter… En büyük Klüp, en büyük Takım, en uzun ve geniş Yol, en büyük Plaj, en büyük Otel, en büyük Uçak, en büyük Havaalanı, en büyük Hastahane, en büyük Adliye Sarayı, vs vs… Gerçi konunun mazrufa rağmen hala zarf odaklanması itibariyle tamamen ve esasen psikologların bilgi ve ilgi alanına girdiğini biliyorum ama olsun yine de görüşlerimi yazayım diyorum. Küçük ama işlevi önemli diyenlerin sesi ne yazık ki büyük ama işlevi küçük diyenlerin yanında bir hayli cılız kalmaya başladı ve daha da kalacak gibi sanki. Tam da bu yüzden işleve önem veren biri olarak tavrımı açık koyacağım. Oysa bu büyüklükler hayatın diğer önemli alanları ile birlikte değil ise, sosyolojideki karşılığı nedir bilmiyorum ama bizdeki karşılığı görgüsüzlüktür, tıpkı ayranı olmayanın tuvalet safahatı üzre söylenen söz misali… Gelir paylaşımınız, yarattığınız ekonomik değer, ürettiğiniz saman, vs vs ile mütenasip durum oluşturmuyorsa havalimanınız, hastahaneniz, ne önemi var ki.

Geçenlerde ilk defa İstanbul’un yeni Havalimanını görmek lütfuna nail oldum, ilk izlenimim devasa bir alan, insanı kucaklamaktan ziyade ezen bir yapısı var sanki, vay be biz nelerde yaparmışız duygusu gark oluyor insanın yüreğine. Ne bir eksik ne bir fazla, tam da öyle. “Hayatın 10’da 9’u ticarettir” havası her hali ile yerleştirilmiş merkezine. Teknolojinin son imkanları ile üretilen her türlü malzeme kullanılmış, gerekli gereksiz, tıpkı Arap’ın malzemeyi bol bulması hali gibi, müteahhitin umurunda mı? Nasıl olsa, yatırım maliyeti, işletme maliyeti, para maliyeti, kâr hatta ayva var nar var misali, vs vs hepsi Euro ya da Dolar cinsinden yolcu sayısı ve işletme süresi münasebetinin münasebetsiz hesabı mucibince şahsi hesaba rücu edecek, sorun yok, kredi dersen Avrupa Bankaları kasalarında temerküz etmiş bu kabil paraları en yüksek “riba”dan pazarlama konusunda pek bir mahirdirler, kalü beladan beri. Geriye ne kalıyor, kocaman bir hiç, “derenin taşı ile derenin kuşunu” güzelce torbalarına indiriyorlar… Havalimanı devasa, doğru ama bu büyüklükleri aşmak için alan içinde bir yerden bir yere yolcu taşımacılığı için ilave araçlar kullanıyorsanız, “uzun lafın lüzumunu alakadar etmez” derler mazallah. Aman kimse çıkıp, efendim, Singapur’da ki havalimanında da bu kabil araçlar çalışmaktadır, bazı havalimanlarında raylı sistem bile var demesin, hepsine cevap var… Ama dedim ya, merkeze ticareti koy, bir kanattan bir kanata giden ablaların, abilerin gözü hep ticaretin üstünde olsun… Bu projenin ciddi öngörü hesap hataları ile diyeceğim ama dilim varmıyor, siz anladınız, yapıldığı ya da “fizibıl” olmadığı pek bir açıktır. Peki bu iddia doğru mu, eee basit “yolcu garantisi” faslından “beyt-ül mal”dan ne kadar ödeme yapıldığına bakılıyor olması yeterlidir, cevabı bulmak için. Durup dururken yüzbinlerce ağacın yok edilmesi, su havzalarının tahrip edilmesi, Bulgaristan hava sahasının lüzumsuz kullanılması, rüzgâr faktörünün göz önünde bulundurulmaması, şehre bağlantısının sadece otobüs ile yapılıyor olması gibi ilave olumsuz detayları yazmaya gerek yok sanırım.

Bir klasik daha gerçekleşti, görevde iken görevde kalabilmek adına susan, ayrılınca ya da işten uzaklaştırılınca konuşan bürokrat, hep olduğu gibi, gözünün önünde, hem de kendisi marifeti ile gerçekleştirilen “yanlışları” birden fark edip anlatmaya başlarlar ya; aha da bizim konumuzda, eski THY Yönetim Kurulu Başkanı Hamdi Topçu “Yerel’den Global’e THY’nin Yükseliş Dönemi” adlı bir kitap yazarak, o gün sustuklarını bugün konuşur hale gelmiş ya. Kitabı henüz okumadım ama okuma planım var ancak konumuzu ilgilendiren bölümü ulusal basında ziyadesi ile yer aldı. Yeni havalimanı planlamasında yer seçiminden başlayarak yapılan tüm tercihler ve oluşan büyük mali külfet için ne diyor Başkan; “THY’nin agresif büyümesi sonucu, Atatürk Havalimanı artan hava trafiğini kaldıramıyordu. Sürekli iyileştirmelerle durumu kurtarıyorduk. Havalimanında bir paralel pist ve ek bir terminal işi kurtarabilirdi. Üç alternatif hazırlandı. İki versiyonda THY yönetim binası ve cami minaresinin uçlarının yıkılması gerekiyordu. Kamulaştırmaya da ihtiyaç yoktu. Atatürk Havalimanı’na inen 100 uçaktan yaklaşık 70 kadarı dar gövde uçaklardı. Bu da 2030’a kadar ihtiyacı karşılıyordu. DHMİ tarafına “işin nasıl olmayacağını anlatın” talimatı verilmiş, katılanlar tembihlenmişti. DHMİ yeni bir pist yapılma maliyetinin 15 milyar doları bulacağını anlattı. Binali Bey’e “2 milyar doları verin yapayım (yeni pist) THY’de hatırı sayılır bir para kazansın” dedim. Binali Bey “Yeni havalimanının ilk bölümünü biz 2015’in ilk çeyreğinde teslim edeceğiz” dedi. Cemal Şanlı’da “Atatürk Havalimanı’ndaki iş de aynı sürede bitecekse, yeni havalimanı daha mantıklı dedi. “İmkânsız” dedim. Binali Yıldırım “Biz, Bakanlık olarak söylediğimizden önce bitiririz” dedi. Sn. Topçu görevden neden uzaklaştırıldığını bilemediğini, ama Cumhurbaşkanı, Başbakan ve Bakan’a kırgın ve kızgın olduğunu bir şekilde tebarüz ettirmekte, anlaşılan o.

Burada, kim haklı kim haksız gibi bir tespit benim haddim de değil, harcım da değil lâkin geçenlerde uğradığım havalimanı üstüne aklıma gelen ve hissettiğim şeyleri yazayım dedim, mesela bir yerden bir yere gitmenin bir hayli zaman aldığını söyledim ya, bu yürüyüşte yanımda havalimanı üstüne yapılan konuşmaların bir bölümüne kulak misafiri oldum, kimileri çok beğenmiş kimileri ise büyüklükten şikayetçi idi, ama belli ki ilk gelenlerin konusu mutlaka havalimanı. Gerek işim gerekse de gezikolik olmam hasebiyle birçok ülkede birçok havalimanı gördüm, bu konu ile başta Gündüz Vassaf’ın “Yol arkadaşım” adlı havaalanlarını konu alan kitabı olmak üzere birkaç kitap okudum ve bu yüzden söyleyebilecek şeyim olduğunu düşünüyorum. Ancak bu kapsamdan olmak üzere sadece inşaat ve işletme faaliyeti açısından canımız yanmıyor, “kapitalizm” üzerimizden her türlü kazanmanın yolunu buluyor ve de itiraz olmadığı sürece daha da bulacağından maada… Korku yaratır, sigorta satar, hastalık yaratır, ilaç satar, hayaller yaratıp havalimanı, enerji santralları, yol yaptırıyor… Bu konu ile ilgili olmak üzere, planlar üstünden hayaller kurmanın ne menem bir şey olduğunu merak edenlere de, Dünya Bankası, Birleşmiş Milletler, IMF, ABD Hazine Departmanı gibi kurumlar adına, Afrika, Asya, Latin Amerika ve Orta Doğuda birçok ülkeye nasıl hayal kurulacağını, hayallerin nasıl projelere dönüşeceğinin bilgisini satan John Perkins’in “bir ekonomik tetikçinin itirafları” adlı birkaç ciltlik kitap dizisini öneririm.

SIRADAN FAŞİZM

Partisinin ve kendisinin yükselişi önlenemeyen ve kendisine geniş kitleler adına asla karşı durulamayan ama bir avuç sermayedar için ise kesinlikle parlatılması gereken lideri, uzunca bir süredir kolluk güçleri tarafından bilinen ve bu yüzden de izlenen ve aynı zamanda ilgili polis birimleri tarafından devlet bekasına tehdit mülahazası ile kendisine bir dosya bile oluşturulmuş biri olarak bilinmekte ve devletin buyurganlığı ile başı belada olan biridir.

Usta bir demagog olan lider, taraftarları ve destekçileri kimlerdi diye bakıldığında, küçük esnaf ve işletme sahiplerinin, memurların, işçilerin, geçmiş dönemlerde itibarını kaybedenlerin, hatta azda olsa kriminal unsurların olduğu açıkça görülecek olup, “prensiplerin durduramayacağı, güçlü yumruklara ihtiyacı olduğunu” sürekli vurgulayarak, bu taraftarların içinden gözünü budaktan esirgemeyen çekirdek bir oluşuma evrilmesi için her türlü fedakarlık yapılmıştır. Liderlik rolü başlangıçta kendisine pekte uygun görünmüyor olsa da, becerebileceği konusunda ise kendisini parlatanları endişelendiriyor olmasına rağmen, kendisi bu farkındalıkla her şeye rağmen inatla, sabırla ve yılmadan çalıştı, günlerce ayna karşısına geçerek hitabet antrenmanları yaptı, kaç kişi olduğuna bakmaksızın her tür kalabalığın önünde sahne alıyor, herkese refah sözü veriyor, kapalı kapılar ardında geçmiş dönemde ülkeyi yönetenler tarafından kaybedildiğini düşündüğü toprakların tekrar ülkeye katılacağı sözünü veriyordu, kiracıların çoğunlukta olduğu yerlerde kiraları düşürme, ev sahiplerinin yoğun olduğu yerlerde de kiraları yükseltme sözü veriyordu, büyük mağazaların sahiplerine rakiplerini ortadan kaldırma, küçük dükkân sahiplerine de büyük mağazaları kapatma sözü veriyordu, söz vermede asla cimri ve eli sıkı davranmıyordu, nasıl olsa insanlar da söylenenleri yiyordu atışlar serbest idi gayri, büyük mitingler ve gösteriler düzenleniyor, bu organizasyonlar için gerekli olan büyük bütçeler muvazaalı bağış sistemlerinin oluşturduğu gizli kanallardan sürekli olarak geliyordu, artık plan yürüyordu kendisine sahne verenler açısından… Sermaye açısından her şeyi, her alanı tam anlamıyla kapsayabilmek ve tanımlayabilmek, tayin edilmiş hayatı ve görece refahı sunabilmek ya da yaratabilmek için güçlü iktidara ihtiyaç vardı her zaman olduğu üzere, işte aranan kan bulunmuştu gayri…

Cumhuriyetin ne anlama geldiğini bilmeyen ya da aslında çok iyi bilen ama bir türlü içselleştiremeyen bir yönetim oluşturma sevdası ki büyük sermayenin böylesi bir yönetime ve diktatöre ihtiyacı olduğu ve bu uğurda da hiçbir finansal destekten kaçınılmayacağı çok açıktı ve de öyle tecelli etti. Artık bir diktatör doğuyor, bir güç yaratılıp önünde diz çöküp güce tapınma süreci başlıyordu, öyle ki başlangıçta kabine toplantılarında tüm kabine arkadaşlarına arkadaşça davranan, toplantıya geçilirken ilk oturan bile olmamak adına tevazünün zirve yapmasını bilhassa temin ederek, herkesin elini öncelikle sıkan ve oturulacak yeri bile tek tek işaret ederek arkadaşlarının oturmasını temin ediyor, herkesin oturmasını müteakip oturuyor, işte artık ülkenin kader yolcuğu kendisinden çok şey beklenen lider üstünden başlıyordu… Onlarda; ellerine geçirdikleri yeni düzenin gücünün kanıtlanması için hiçbir şeyi esirgemediler, insanları yapılan muhteşem gösteriler karşısında psikolojik baskı altına alıp önce nemalanmalarını sonra şaşırmalarını, en sonunda da güze tapmalarını temin ettiler…

Yukarıda anlatılan yakıcı ve ürkütücü gelişmelere gebe ortam; önemli Sovyet sinemacısı Mikhail Romm’un, hemen hemen tamamı Alman Faşist lider Adolf Hitler'in özel film arşivi, SS subaylarının çektiği özel filmler, Sovyetler'in ve diğer kimi ülkelerin devlet arşivleri gibi kaynaklar da bulunan filmler ile Almanya'da Nazizmin 1930'larda başlayan yükselişini ve yaşanan büyük bir trajedi ile yaklaşık 50.000.000 insanın ölümü ile nihayetlenen savaşın neticesi ile birlikte gelen çöküşün belgeselleşmiş film hikâyesidir.

Film; faşizm denen belanın hangi koşullar sonucu sermayenin dayattığı bir yönetim biçimi olduğunu; içeride, toplumun gündelik hayhuy içerisinde yönetime yönelik ilgisizliğin, durumun vahamet ve azametinin farkına varmakla birlikte çok tehlikeli sonuçlar doğuracak derece ya da aptallık seviyesinde hoşgörünün ya da iyi niyetin, küçük ve önemsiz değerlendirilmesi yapılarak olaylara zamanında müdahale edilmemesinin, sürekli savsaklanarak yerine getirilmeyen görev ve sorumlulukların, insani ilgisizliklerin, günlük kısır çekişmelerin deyim yerindeyse kayıkçı kavgalarının gözlerden ırak tuttuğu gelişmelerin ve dışarıda çağ dışı kalmış krallar ve kraliçelerin şatafatlı hayatların haricinde ilgi alanı oluşmamış uğraşların hikâyeleştirilmesinden yola çıkarak çok çarpıcı bir biçimde gözler önüne sermektedir.

“Sıradan Faşizm” filmi, sinemanın gücünü belgelerden alan, emperyalizmin yaşlı kıtadaki yaşama düşman kabulü ve tayini yapılan doğuda doğmakta olan sosyalizmin yok edilmesini nihai hedef koyan niyetlerin, Adolf Hitler’in başrollerinde, Benito Mussolini ve Franco’nun yardımcı rolünde, komedi düzeyindeki toplumsal aptallığın ve aymazlığın zirvesinin büyük bir trajediye dönüşmesini tüm çıplaklığı ile gözler önüne sermektedir. Askerinden siviline Avrupa’nın öğrenimi en yüksek bürokrat, teknokrat ve askerlerini yetiştirip istihdam eden bir ülkenin, her birisinin ayrı ayrı görüp, teşhis etmesine rağmen, kâh kişisel menfaatler uğruna göz yumma kâh iyi niyetlerin gözleri kör etmesi, akılları dumura uğratması sonucu nasıl olurda bir felaketin eşiğine gelebileceğinin hikâyesinin anlatıldığı bu filmi uzun yıllar sonra bir kez daha hatırlayıp seyretmenin keyfini ama gerçek hayattaki karşılığının bir kez daha hatırlanılması adına da hüznünü yaşamış oldum, günümüzü yansıtma ve günümüze dersler çıkarma adına da seyretmiş olanlar da dâhil olmak üzere herkese bir kez daha filmin izlenmesi önemle önerilir.

Sokaktan gelerek; burada sakın ve zinhar sokaktan gelinmiş olmayı küçümsediğim anlaşılmasın, bir kültürel seviye anlaşılması niyetiyle, “Her çavuş öğretmen olabilir ama her öğretmen çavuş olamaz” gibi abuk-subuk olsa olsa kurtlar vadisi dizisinden fışkırmış olabilecek bir felsefe tezahürü bir Alman atasözünün yaratıcısı, bu faşist Adolf Hitler, tüm ezikliklerini üstünden attıktan sonra, sahip olduğu itibari güce de tapanların her geçen gün geometrik artış izlemesi karşısındaki kurgulanmış ve sanal ortamı gerçek zannıyla, eğitim ve öğretiminin bu işleri kıvıramayacak düzeyde olmasına rağmen, çıkarları uğruna kendi abukluklarına destek verenler ile günlük basit çıkarları ve kaçamakları uğruna duruma göz yumanların aymazlığı içinde, yerleşik Alman kültürü ve hayatıyla adeta dalga geçmekte ya da zihin ve akıl yaşı 5 i geçmeyen çocuksu fantezilerle ortalığı kırıp geçirmektedir artık…

Yerleşik Alman medeni hayat değerlerinin köklü olmasına rağmen; herkesin arı ırktan olması kaydı şartıyla 4 çocuk yapmasını istemektedir, karşısındakilerin suskunluğu karşısında ise, eğer bir arı ırka mensup Alman kadın 4 çocuğu yoksa derhal arı ırkın bir erkek temsilcisini bulup sayıyı 4 e iblağ etmesini isteyebilecek düzeyde fütursuzlaşmıştır gayri, üstelik kadının evli olup olmamasının ve de bulacağı arı ırkın temsilcisi erkeğin evli olup olmamasının önemsiz olduğunu söyleyebilecek kadar akıllar tutulmuştu bir kere, hatta yüce Führer bir keresinde bir kenar mahalle de yaşanan pejmurdeliğin üstüne oraya arı ırkın temsilcilerinin oluşturduğu bir askeri birliği yerleştirip arı ırkın yeni çocuklar kazanmasına vesile olmuş, hatta Himmler bir keresinde kadınların askerlere hayır diyemeyeceğine yönelik çok ayrıntılı emirler bile hazırlamıştır.

“Oyuncu ve sanatçılara ara sıra parmağın ucunu göstermek gerekir” gibi veciz bir söz ederek sanata ve sanatçıya, Alman 3. İmparatorluğun kızlarının geniş kalçalı olması gerekir diyerek biyolojiye, anatomiye ve modaya, Tereyağı şişmanlık yapıyor diyerek beslenmeye bakışını derç ederek hayatın en küçük detayını bile belirlemek ve dikte etmek adına toplum mühendisliğine soyunulmuş ve totaliter bir tavır sergilenmiştir.

Diğer taraftan ise vahim gelişmeler vardı; tüm üniversitelerin önünde kütüphaneler boşaltılarak kitap yakma seansları düzenleniyor, bir defasında üniversite önünde “halkı aydınlatma ve propaganda bakanı” Göebbells konuşuyor; “Yahudi entellektüelizmi artık son buluyor, bu gecenin yarısında geçmişin iblislerini alevlere teslim ediyoruz” diye ateşli ve etkileyicili konuşmalar yapıyor, bu arada kimin kitaplarını mı yakıyorlar, Tolstoy, Mayokovski, Volteire, Anatole France, Jack London vs. gibi yabancı ve Heine, Thomas Mann, Heinrichmann gibi dönemin en önemli Alman yazarların kitapları da yakılıyordu, ama aslında insanlığın fikri ve zekâsı idi ateşe atılan ama ne gam ne tasa…

Faşizmin ve gestaponun vahşetinden İlk etkilenenler komünistler oldu, hemen toplandılar hapislere atıldılar, sonra sosyal demokratlar, sendikacılar muhalif işçiler gazete ve radyo-TV muhabirleri, sonuçta Führer Hitler gibi düşünmeme cesareti gösteren herkes zulmün tadına bakacaktı… Artık fren tutmaz duruma gelinmiştir, Alman hukuk akademisinde konuşan bir yetkili “her Almanın en büyük sevgiyi Führer e göstermesi gerektiği üzerine nutuk atıyor, konu hukuk ya söylediklerinin bir yasa tasarısı haline getirilmesi için öneride bulunabiliyor, işte dönemin özeti bu idi. “Annem basit bir kadındı fakat Almanya’ya büyük bir evlat hediye etti” gibi megalomanik bir noktaya gelen düşünceye, “sizin aranızdan biriydim, çalışarak, öğrenerek, aç kalarak buraya geldim. Kısaca ben eskiden ne isem şimdi de oyum. Bu büyük esere başlarken cesareti entelektüellerden değil, alman çiftçi ve işçilerinden aldım” diyerek, toplum mühendisliğinin altyapısı güçlendirilerek konuya romantizm de katılıyordu Tüm konuşmaları sıradan bayağı idi ama ateşli ve histerik konuşmalardı bunlar ve artık “parti führer führer ise partidir”, ona göre ve kendisini partinin bir parçası, partiyi de kendisinin bir parçası gibi hissediyordu, böbürlenmenin buyurganlığa, buyurganlığın da kibre evrilmesinin bir sonucu olarak… Allah taksiratlarını afferder mi bilemiyorum…

DREYFUS OLAYI

Olay; 1894'te, Fransız ordusundan bir binbaşının, Almanya’ya Fransız Ordusu hakkında bilgi aktardığını iddia eden, ancak sonradan bir komplo olduğu anlaşılan, bir mektubu ele geçirdiğini, Fransız Ordusu hakkında sızdırılan bilgileri içeren mektubun Fransız Genel Kurmayında görev yapan Yahudi bir asker Alfred Dreyfus tarafından yazıldığı iddia edilerek, açılan uyduruk davada, malum yöntemlerle yargılanarak ömür boyu hapse mahkûm edilmesi ile başlar. Halkın da tereddütsüz itirazsız ve ittifakla katılması hedeflendiğinden, suçlama “vatana ihanet”tir, Almanya’ya bilgi aktardığına, Almanya lehine yardım ve yataklık iddiası ile, yürütülen davanın tek kanıtı, mezkûr binbaşının bulduğunu iddia ettiği sahte ve uyduruk mektuptur. Aslında olan biten Fransız Ordusunun Almanya karşısında yenilgisine aranan kılıftan başka bir şey değildir ama, tek amaçta bu değildir, buradan hareket ile ülkenin teslim alınmasıdır. Ancak; sahte ve uyduruk olduğu Genel Kurmay kaynaklarından bile kabul edilmesine rağmen, “iyi saatte olsunların” aldığı karar uygulanır, hatta bilahare ortaya çıkan lehte delillere rağmen dava tekrarlanmaz. Yaratılan algı ve atmosfer mucibince Fransız halkı ve tabii ki de Fransız Ordusu olayın ve verilen cezanın arkasında durmaktadır hatta o kadar ki sonradan Başbakan olarak Hükümet Kuran Clemenceau bile oluşan derin devlet kararını değiştiremez, ancak “Fransız Devrimi” ile gelen hak-hukuk-adalet ve de eşitlik gibi vasıfların yılmaz savunucusu Emile Zola gibi bir ahlak ve etik abidesi bir yazar vardır. Tabii ki aslolan; iyi saattekilerin stratejik planları çerçevesinde, hedef başkadır ve milliyetçiliğin yükseltilmesi ile mezkûr politikaların savunucularının konsolidasyonudur, tıpkı her zeminde, her dönemde ve politik hayatın her aşamasında olduğu üzere. Hedef mucibince Dreyfus Davası bile nerdeyse unutulmuştur, topyekûn bir Yahudi düşmanlığı haline dönüşmüştür olay. Tüm bu şeriatte dahi insanlık onurunun gereği geri adım atmadan Emile Zola bir aydın sorumluluğu ile konuyu kendi açısından açıklar ve mahkûmun suçsuzluğunu ileri süren yazılar kaleme almaktadır, Emile Zola, Le Figaro gazetesinde Dreyfus’un suçsuzluğunu iddia ettiği yazısını yazar ancak bu mektup etkili olmaz, aslında muktedirler yazıdan etkilenirler ama çaktırmamak adına Başbakan mecliste “gündemde Dreyfus davası diye bir şey yoktur” diye açıklama yaparsa da durumu kurtaramaz. Bilahare Emile Zola “Gençliğe Mektup” adlı ikinci yazısını yazar, bu yazı da etkili olmaz ama Zola bir aydın sorumluluğu ile ısrarını sürdürür. Zola; L’Aurore gazetesine “Fransa’ya Mektup” adlı bir yazı kaleme alır maalesef bu da etkili olmaz tüm bu yazılar, aynı gazete 8 sütuna manşet, “J’accuse!” (Suçluyorum-itham ediyorum) başlıklı bir yazı yazar ve “sağduyudan, gerçeklerden ve adaletten uzaklaştık, kör ve aptalca bir şey bizi çağlarca geriye götürüyor, bu öyle bir durum ki dinsel katliamlara benziyor. Bu tür bir şey her ülkeyi kan gölüne çevirir” diyerek Fransız halkını uyarır, Fransız Ordusunun gerçekleri örtbas ettiğini öne sürerek, ithamlarda bulunur. Tabii ki daha o zaman aykırı düşünen meşhurların hemen derdest edilmesi icat edilmemiştir. Oysa Dreyfus’un yazdığı iddia edilen mektubun usta sahtekâr biri tarafından yazıldığı bilinmesine rağmen konu parmağım kör gözüne misali savunulmaktadır. Ayrıca dönem itibari ile el yazısı taklit eden sofistike makineler daha icat edilmemiştir de. Emile Zola’nın devlet tarafından verilen “Legione d honneur” onur madalyası cezalandırmak maksadı ile elinden alınır, malum eller tarafından kamuoyunda vatan hainleri ile eşdeğer tutulmak üzere sürekli itilir, kakılır ve aşağılanır. Milliyetçi cenah; bu savunmaların, vatan hainlerinin, yabancı uşaklarının, yerli işbirlikçilerin, Yahudi lobilerinin, Farmasonların, Fransa düşmanlarının propagandası diye feryan figan eylemektedirler. Ama Zola asla pes etmez, insanlık onurunu 3 paraya ya da mesleğini rahat icra etmesine ya da “ne yapayım abi ekmek parası” kaygısına değişmez. Sonuçta; tüm ve asıl suçlamaların kaynağı Binbaşı, kaçtığı ve sığındığı İngiltere’den itiraflarda bulunur, Dreyfus cezaevinden salınır ve rütbesi geri verilir ama, aması var… Koca bir asır süren bu dava ancak 1995’te iade-i itibar ile sonuçlanır, Fransız Devleti teslim olmuştur, yenilgiyi kabul etmiştir. Çekilen bunca çile, eza ve cefa yana kâr kalmıştır. Dreyfus’a bu kumpasları kuran, komploları düzenleyenlerin kimse bugün ismini hatırlamaz, hatırlayamaz ama “hak-hukuk-adalet” adına tek başına dahi kalsa geri adım atmayan Emile Zola bu savunmaları ile bilinir ve hep bilinecektir. Emile Zola; bu davada Cumhurbaşkanından, Genel Kurmay Başkanına, görevini kötüye kullanan ya da görevini namusu dairesinde yapmayan kim varsa herkesi suçlar, o gün Emile Zola’ya karşı olunmasının utancı ile sonradan ölümü üzerine çok az kişinin defnedildiği “Pantheon'a” defnedilmiştir, kalıcı hale gelen toplumsal utancın yüz kızarıklığı ile. Ne olursa olsun, insanlık onuru son tahlilde kazanmaktadır ve kazanacaktır. Bakılmasın öyle dönemsel gücün estirdiği fırtınalara, fırtınalar elbet bir gün sona ermektedir ve bundan sonra da erecektir. Bir tarafta Fransız Devriminin getirisi eşitlik, adalet, evrensellik, insan hakları, diğer tarafta otorite, müesses nizam, milliyetçilik, despotizm, korku ve ırkçı kümeleşme ve nihai sonuç, keşke bu yaşananlardan tüm dünya ders alabilse. Konjonktürel rüzgâr ile ele geçirilen güç, masum olduğunu bile bile binlerce insanın mahkûm eden bir despotizme dönüşürken totalitarizmin zirve yapmasına neden olur, bu şartların insanlığı sürüklediği nefret ve ırkçılık fırtınası insanlığı gıdım gıdım yok eder, maazallah ve alimallah. Ülkelerde; hem de zaman, zemin ve teknik terakki farkı gözetmeksizin, milliyetçilik, ülkenin iyi yönetilememesi ve başarısızlığa uğraması durumunda, hep ihanet, iç düşman ve içten çatlak aramıştır, aranan düşman ise çok kolaylıkla bulunmuştur, Fransa ve Almanya’da Yahudiler, Rusya’da Türkler, İngiltere’de Almanlar, Türkiye’de Kürtler, Azerbaycan’da Ermeniler, Ermenistan’da Azeriler vs vs…