BİR AVUÇ HADSİZ VE ÇAPSIZ

Geçtiğimiz günlerde; kuzenim Kamil Karagöz, yaklaşık 1 yıldır azimle ve kararlılıkla savaştığı, çağımızın bela hastalığı kanser ile mücadelesinde ne yazık ki yenik düşmüş, erken bir dönemde hayat çizgisinin sonuna gelmiş ve son yılların en kalabalık cenaze ve defin işlemi ile ebediyete intikal etmiştir. Sevenlerinin; mesleki, düşünsel, etnik ve dini açıdan çeşitliliği ise, kendisinin ne kadar geniş bir kitle ile iyi iletişim kurduğunun nişanesi olarak bir kez daha, bu vesileyle tespit edilmiştir. Son yolculuğu sırasında kuzenime, herkes kendi dini itikatları mucibince içten saygısını göstererek Çiftlik Köy mezarlığındaki definde hazır bulunmuşlardır... Yıldızlar yoldaşı olsun temennisi ile tekrar ve tekrar, nurlar içinde olması için niyaz ediyorum.

Mezkur defin sırasında; belirttiğim üzere herkes kendi dini inanış ve itikatları çerçevesinde yakarış ve dualarını ederek son görevlerini yerine getirirken, bazı kafir, münkir ve münafıkların gözlerinin başka tespit ve gözlemlerde olduğu ise sonradan anlaşılmıştır ki, bu zevat, kim ellerini havaya kaldırarak dua etmiş, kim kaldırmadan dua etmiş, kim saygıyla mevta önünde eğilmiş, kim eğilmemiş, kim ne kadar ağlamış, kim ne kadar gülmüş gibi tam kendilerine yakışacak bir şerefte çetele tutmuşlar. Oysa size ne değil mi? Böyle bir günde bile nelerle uğraşıyorlar... Kim nasıl, hayır dua ederse etsin ve mevta yoldaşlığına gönderirse göndersin, sana ne, değil mi? Sen etrafını gözetleyip kollayacağına kendi duanı etsene, eee aslında kendinin de dua ile meşguliyeti yok ki... Bunlar, bir avuç diye tariflenecek bir güruh olup, aslında hayatlarının hiç bir döneminde konunun özü ile ilgili olmamışlar ve sürekli konunun gösteriş ve cila tarafına bakmışlardır. Oysa bizler gibi; bu bir avuç, hadsiz ve çapsız kişiyi yeterince uzun süre izleyen insanların, bu güruhun; bilgisiz, cahil, debil, embesil, görgüsüz, içi başka dışı başka, içleri kötülük dolu ve içleri bu kötülüklerden ötürü kurum bağlamış, bencil, saygısız, terbiyesiz, ukala müsveddesi olduklarını bilirler... Bunlar; kahvehane önünde oturup, 2 gazete okumak yerine, 2 kitap okumak yerine, sabahtan akşama kadar dedikodu yapmayı, fitne-fesat üretmeyi, yalan söylemeyi, yalanlar üstünden dünyalar kurmayı, kim kiminle aşna-fişne işleri yaparı konuşmayı, kim kimin eşiyle nasıl durumdadır, kim kimin kızı ile ilgilenmektedir gibi, asla ve kata bir başkasını ilgilendirmeyen konularla ilgilenmeyi, büyük bir merakla, kendilerine paye bir yüksek ihtisas konusu saymaktadırlar. Oysa buna harcayacakları zaman ve eforu, 2 satır bir şeyler okumaya ve anlamaya çalışsalar, bilgileri artacak ve dolayısıyla ilgileri de artarak, tıpkı ataları gibi yaşadıkları coğrafyaya belki biraz katkıları olacak, ama nerde... Tercihleri, hep kahvehane önünde oturup, ısmarlanacak 1 çay için bekleyip, boş teneke misali çok ses çıkarıp, satılacak bir tarla ve eve aracılık edebilirmiyiz, bir yerde bir arsa nizası nedeniyle kadastrol bilirkişilik (aslında bilmez kişilik ve profesyonel yalancılık) benzeri beklentiler içinde olmuştur. Bu mezkur zevat, yelkencilikleri, yağcılıkları ve yalakalıkları nedeniyle her dönem bir başka siyasi çizgiye atlamakta beis görmezler ve sürekli hareket halindedirler, bugün burada, diğer gün şurada, hop kucağa hop çukura misali... Aynı zevat ne tesadüftür ki, cami ve dini törenlerde de sürekli başrolleri alırlar, okudukları ve öğrenmeye çalıştıkları hemen hemen bir kitap yoktur, evlerindeki tek kitap olsa olsa "Kuran" dır, onu da bilmezler, okumazlar ve tüm hayatlarını yansıtan cilacılık bu konuda da ön plandadır. Cila ve sırlarının dökülmesi korkusu ile de, bunlar okuyan, araştıran, bilgili ve görgülü insanları da hiç mi hiç sevmezler... Kim mi bunlar, vallahi, köyümüzün, namuslu, akıllı ve saygılı büyük çoğunluğu bunları tek tek iyi tanır ve bilirler, hukuki nedenlerle isimlerini yazmıyorum ancak merak edenler olursa müracaatları halinde her müracaatçının kulağına tek tek söylenecektir. Allah bunlara; akıl, izan ve ahlak ihsan eylesin...

Oysa; Çiftlik köyü yerlileri; mert, çalışkan, dürüst, ahlaklı, bilgili, namuslu, dedikoduyu sevmez, bilgiye ve bilgiliye saygılı, hatta küçüklerini seven ve büyüklerini sayan insanlardır, ama nedense bunlar ayrık otu gibi bu mümbit topraklarda yetişmiştir, binanaleyn...

Ben cahilleri çok seviyorum, çünkü onlar her şeyi çok iyi biliyorlar.

Nihayet; Şükrü Erbaş'ın; "köylüleri niçin öldürmeliyiz" şiirinden bir bölüm ile, nokta...

çünkü onlar yanlış partilere oy verirler

kendilerinden olanlarla alay edip
tuhaf bir şekilde başkalarına inanırlar
devlet; tapu dairesi, banka borcu ve hastanedir
devletten korkar ve en çok ona hile yaparlar
yiğittirler askerde subay dövecek kadar
ama bir memur karşısında bu da tuhaftır
ezim ezim ezilirler
enflasyon denince buğday ve gübre fiyatlarını bilirler
cami duvarı, kahve ya da bir ağaç gövdesine yaslanıp
onbir ay gökyüzünden bereket beklerler
dindardırlar ahret korkusu içinde
ama bir kadının topuklarından
memelerini görecek kadar bıçkındırlar
harmanı kaldırdıktan sonra yılda bir kez
şehre giderler !...

KUNDURACI İBRAHİM ÇİÇEK ve AYAKKABICILIK

Geçtiğimiz günlerde, Çeşme'nin el yapımı ayakkabı imalat sektöründe emek sahibi olan çok sayıda büyüklerimizden biri olan İbrahim Çiçek abimizi kaybettik, kuşağım ve daha büyüklerimin önemli bir bölümüne gerek ayakkabı imalatı, gerekse de ayakkabı tamiri hizmeti veren biri olarak hep anılacak olup, anıların benim açımdan asla unutulamayacak bölümü ise, dükkanına gidip babamın benim için verdiği ayakkabı siparişinin imalata dönüş sürecidir... Öncelikle kocaman bir kalın karton üstüne basan ayağın, karbon kalem ile şeklinin çizilmesi, birkaç gün sonraya verilen ilk prova, ilk prova sonrası sorun olmaması halinde, yaklaşık 1 hafta sonra alınan yeni ayakkabıların, teknolojinin yeterince el vermemesi neticesinde yeterince işlenerek sağlamlaştırma işlemi görmemiş ham kösele tabanın kabara ve diğer metal aksamlarla takviye edilmesi ile ayakkabı ömrünün uzatılmaya çalışılması süreci, asla hiç bir şekilde suni bir malzeme kullanılmamış olmasıdır. Az da olsa imal ettiği ayakkabıları giydiğimiz, sonraki uzun yıllarda da, yıpranan veya son kullanma tarihi gelmiş ayakkabılarımıza bizlere tekrar hizmet vermek üzere yenileyen İbrahim Çiçek abimiz, yanlış hatırlamıyorsan bir sürede babam ile birlikte, bilebildiğim en eski ayakkabı imalatçısı İhsan Özbay büyüğümüzün yanında çalışmışlar. Bu vesileyle adı geçen ve geçmeyen tüm büyüklerimizi, elleriyle, yürekleriyle,  sevgileriyle, alın terleriyle ve acılarıyla ama mutlaka namuslarıyla Çeşme kent yaşamına kattıklarından ötürü, saygılarımla yad ediyorum.

Tarihte; yöreden yöreye ve kullanım amaçlarına göre değişmekle birlikte, ayakkabıcılık, kunduracılık, pabuççuluk, sayacılık, mestçilik, yemenicilik benzeri isimlerle anılan bu zanaat, Orta Asya Türklerinde çizme benzeri konçlu "edik" denilen ayakkabı imalatı ile başlayıp Anadolu'ya göçlerle gelinince, tanıştığı yeni türleriyle halvet olup 1800'lü yılların başına kadar ihtiyaca göre üretim halinde devam etmiş, bilahare yakın tarihimize kadar üretim yapan "BEYKOZ" yada "SÜMERBANK" adıyla maruf manüfaktür duruma sıçramıştır. Dünya kapitalist sistemine entegre olma sevdası ile yaratılan rüzgar, gerek istihdam gerekse de gelir seviyesi düşüklüğü nedenleri ile , makineleşmenin yarattığı seri üretim, yerel ve el üretimi ayakkabıların önüne geçememiştir, yakın zamanlara kadar... II. Dünya savaşı sonrası, ihdas edilen yeni sömürge ilişkileri, giderek ve de özellikle de 1980 sonrası "sermayenin serbest dolaşımı" numaralarıyla, öncelikle yerel zanaatın, bilahare de fabrikasyon da olsa yerel üretimin önüne set çekilerek, canım yurdum uluslararası talan kurumlarının faaliyetlerine terk edilmiştir. Meşhur "Özalizm" diye yutturulmaya çalışılan, çakma neoliberal politikalar ile başlayan ve nihayetinde, sözde sosyal demokrat ve sözde bizden ve yerli kakalaması ile canım yurduma musallat edilen "Dervişizm" politikaları yerel üretimin belini kırar ve canım yurdumu uluslararası talana terk eder. Teknoloji kullanımı açısından büyük merhaleler kat etmesine karşın, aşırı tüketimin pohpohlanması neticesi ham madde sıkıntısının baş göstermesine koşut olarak suni malzeme üretiminin tavan yaptığı bu dönem, taa zehirli ayakkabı ithalatlarına kadar varan, mezkur politikaların tek sistemli dünyada canım yurdumun bu kafa ile baş edebileceği bir pazar olmaktan çıkar, malum mahfillerin planlarının uygulayıcılarının elinde tarumar edilir...

Yıllar önce, çalışmakta olduğum Hindistan'a bir seyahatim sırasında tanıştığım bir ayakkabı fabrikası sahibi ailenin hikayesi ise, nerelere gelindiğinin hazin bir fotoğrafıdır. Son 60 yılda, gözümüze adeta övendire batırılarak, bugünler müjdelenirken, durum tespiti yapan abilerimizin ve bilahare de bizim de içinde bulunduğumuz canım Yurdumun yüz akı insanlarını, "komünistler Moskova'ya" diye tahkir eden münkir ve münafıklarının, utançlarından yere batmaları gerekirken, hala daha bugünlere geçerli ve makul izahlar arıyor olmaları, ve de, ne yazık ki ekseriyetin teveccühüne mazhar olmaları kara mizah tarihinin "top" ları arasındadır, ama ne gam, ne keder, ama haklılar bu kadar yalan ve dolan dinleme heveslisi varken onlarında yapabilecekleri de sınırlıdır... Uçağa biniş sırasında başlayan muhabbetimizin, yan yana otururken de, uzun yolculuk nedeniyle konunun tüm kılcal damarlarına inmesi, konuya da gösterdiğim ilgiden mütevellit, kaçınılmaz olmuştur. Atalarından kalma küçük imalathanenin, nasıl büyütülerek ciddi miktar ve dünya fuarlarının müdavimi olacak kadar kalite ürettiğinden, enerji, hammadde ve imalat yapmanın kaçınılmaz ve dayanılmaz maliyetlerinden, tıpkı diğer sektörlerde yaşandığı üzere, "sermayenin serbest dolaşımı" numarasıyla ulusal düzeyden uluslararası düzeye (!!!!) nasıl taşındığının hikayesi gerçekten çarpıcı ve ders niteliğindedir... Kendilerinin gün itibariyle 17 dolar (ABD) maliyetli ayakkabılarının, Hindistan'daki genellikle deri ve deri işlemeciliği sektörlerine adeta çok büyük bir OSB (organize sanayi bölgesi) olmuş, Agra kentinde, imalat, navlun ve her türlü ihracat-ithalat vergi, fon ve accessler dahil 7 dolara (ABD) nasıl olduğunun hikayesi çok çarpıcı olmakla birlikte, yerli üretimi nasıl bitirmiş olduğunun da "Derviş"cesidir... Hani bugünküler, biz yapmadık o yaptı diyorlar ya, biz de onlara, değiştirseydiniz elinizden tutan mı oldu ki diyoruz, ve ilaveten Derviş beyefendiyi bir ara genel başkan, bir arada seçimler kazanılırsa da bakan yapmayı düşünenlere de, Allah kimsenin yolunu şaşırtmadan,  akıl ve izan ihsan eylesin, diyoruz...

Geçtiğimiz yıllarda, yeni iktidar sahiplerinin, ayakkabıya ve ayakkabıcılığa olmasa bile ayakkabı kutularına yüklediği yeni anlam ve görev, necip milletimizin, imalatta olmasa bile tasarrufu saklamakta ne kadar yaratıcı ve mahir olduğunun yeni bir nişanesi olup ve de hayretlerimize mülhem olarak, evlerimizdeki tüm ayakkabı kutularının tek tek kontrollerini yaparak, "NAİL BABA"nın muhtemel mucizelerini aramakla geçirdiğimiz de ayrı bir gerçektir.

GALATASARAY'IN PERİŞANLIĞI VE YÖNETİM

UEFA Kupasında; 2-1 kaybedilen Lazio maçından sonra Galatasaray teknik direktörü Mustafa Denizli, bir gazetecinin, "Galatasaray’da saha içinde umursamaz oyuncular mı var" şeklindeki sorusu üzerine şunları söyledi: "Mutlaka var. Bunları görmemek için maçı izlememek lazım. Böyle bir tabloyla karşı karşıya kaldık." diyerek asıl kafasının ardındaki düşüncesinin ipuçlarını vermiştir. Futbolcular açısından bir umursamazlık söz konusu ise, bu zaten Mersin maçında da, Kayserispor maçında da, Osmanlıspor maçında da, Konyaspor maçında da, Trabzonspor maçında da yok muydu... Vardı ise teknik yönetim mi görememiştir? Peki bu umursamaz futbolcular değil mi idi ki, bir önceki sezonu 3 kupa ile bitirmiş... Ne oldu da birden bunlar umursamaz hale geldiler... Kimse öyle biliyormuş numaraları ya da pozları takınarak; "bu futbolcular yetersiz", "bu futbolcular umursamaz", "bu futbolcular kötü" gibisinden ahkam kesmesin, bunun adı düpedüz başarısızlıkların faturası kesilirse kimden ses çıkmaz ya da en az ses kimden çıkar ve o da kuru gürültüye gider, taktiğinin uygulanmasıdır... Bir taraftan Galatasaray yönetimi, diğer taraftan da kulübün futbol yönetimi başta Mustafa Denizli olmak üzere, yakan top oynuyor misali futbolcuları taraftarların önüne atmaktadır... Sen daha Mersinidmanyurdu'nu, Konyaspor'u yenemiyorsun, peki elinizdeki futbolcular o takımlardakinden de mi kötü, bırakın allahaşkına, aklımızla dalga geçmeyin... İddia ediyorum şu an ki Galatasaray kadrosu bu ülkenin en az Beşiktaş kadrosu kadar, en az Fenerbahçe kadrosu kadar iyidir ve kalitelidir. Sorun yönetme ve organize olamama sorunudur... Sorun da buysa eğer, sorumlular genel yönetim ve futbol teknik yönetimidir, hiç öyle vücudun orta bölümünü sallamaya gerek yok... Kaç takımda Muslera var, Hakan Balta var,          Aurelien Chedjou var, Semih Kaya var, Martin Linnes var, Yasin Öztekin var, Selçuk İnan var, Wesley Sneijder var,   Ryan Donk var, Hamit Altıntop var, Lukas Podolski var, bırakın bu yakan top oynamayı... Gülünç duruma düşüyorsunuz... Hele geldikleri takımlarda birer yıldız adayı olan, Tarık Çamdal, Olcan Adın, Sinan Gümüş gibi futbolcuları da saymamak ayıp olur... Efendim sakatlıklar, efendim cezalılar, efendim formsuzluklar gibi bahanelerinde ardına hiç saklanmayın, sakatlık varsa, cezalılık varsa, formsuzluk varsa sorumlusu ben miyim... Bunların tamamının sorumlusu sizlersiniz, şimdi düşünün Mustafa Denizli hala maraton programında yorumcu olsa idi, ne derdi, o muhteşem gülücüğünü de takınarak, "kolay sakatlıklar iyi çalışmamanın ifadesidir", hemen "bu kadar sakatlık iyi idman yapmayan takımlarda olur" diye cilalı imajın mamulü futbol yorumcuları da kervana katılırlar idi... Peki şimdi biz ne diyeceğiz... Peki tüm bunları söylerken, Mustafa Denizli'nin futbol bilgisi ve tecrübesi gereği bunları bilmediğini mi, bunları düşünemediğini mi söylüyorum, olur mu öyle şey, zinhar, Mustafa Denizli futbolu iyi bilen birkaç kişiden biridir ama onun bilemediği, yönetim ve organizasyon konusudur... Tıpkı, Fatih Terim'in TÜSİAD tarafından düzenlenen yönetim toplantısında, yönetim ve organizasyon üstüne konuşma yapması hasebiyle kendisini, iyi yönetici zannetmesi gibi, bu muhterem de kendisini öyle zannetmektedir, ama kim ne derse desin durum ortadadır... Efendim Galatasaray'ı şampiyon yaptı diyenlere söylüyorum, hayır yapmadı, merak eden o sezon için Galatasaray'ın sözleşmeli teknik direktörü kimdi diye gider TFF ye sorar... Diğer taraftan asla unutulmaması gereken bir nokta da; Fenerbahçe döneminde yabancı sınırı sırasında fazla yabancı oynatmaktan ötürü ceza alınınca "ben yapmadım, o yaptı" yaklaşımını gösterenlerin yönetim konusunda fazlaca gak guk etmesinin, yanlışlığıdır... Yönetici; çıkan yangını söndüren değil, yangın çıkmasını engelleyendir. Evet, Mustafa Denizli'nin bu noktalara gelmesinde Galatasaray kulübünün inanılmaz katkısı vardır, ama o, son 2 sezondur maraton programında Galatasaray için yaptığı açıklamalar ve zımni saygısızlığından ötürü kapısından bile geçmemesi gereken bir yere yeniden Teknik direktör olabiliyor... Hem de tıpkı Fenerbahçe'ye teknik direktör olurken gerçekleştirildiği söylenen bir yöntemle, Galatasaray'a da hayırlı uğurlu olsun ne diyelim... Şapkadan tavşan çıkaracaklar ya; her maça ayrı kadro, deniyorum ve arıyorum numarasına yatarak, bunu ancak destekçi ve dayanışmacı yazarlar söylüyor, onların dışında kimse ciddiye bile almıyor bu iddiaları, biraz komedi olacak ama mesela Sabri'yi kaleye alıp, Muslera'yı santrofora almak ta denenebilir...Büyüka'nın yanında küçüka'lık yaparak insanlar olsa olsa, ancak küçülürler, büyümek ise bağımsızlılığı, kararlılığı ve inanmışlığı sürdürebilmekten geçer... Evet, Biz Mustafa Denizli'yi; hemşehrimiz, arkadaşımız olarak çok severiz ama biz Galatasaray'lıyız ve takımımızı daha çok seviyoruz...

Evet; Galatasaray 2001 sezonundan, yani Faruk Süren'den sonra, yani Mehmet Cansun ve Özhan Canaydın ile birlikte kötü yönetilmeye başlanmış ve hızlı bir Fenerbahçeleşme süreci yaşamıştır ve ne yazık ki bunalım artarak ta sürmektedir. Kötü yönetim ve siyasi tutum takınarak, ekonomik ikbal beklentisi adeta bir saplantı haline gelince, kulübün ali menfaatleri geride kalmıştır, ve ne yazık ki bunun en fazla sırıttığı dönemde, taraftarın çok şey beklediği Adnan Polat dönemi olmuştur. Borç batağı bir kenara, kaybolan prestij ve marka değeri, taraftarın kaybolan güveni ve desteği, her şeyden öte de inanılırlık kaybolmuştur. Hamza Hamzaoğlu'nu gönderirken ne açıkladılar, yok, yönetimin önüne geçen açıklamalar yapıyor, yok, karizması Galatasaray yönetiminin kararlarına uymama noktasına getirdi, yok, Yönetimin önüne geçecek tavırlar gösteriyor, gak guk, yahu mütevazi birinden bu kadar muzdarip iseniz, Mustafa Denizli'nin karizmasını ya bilmiyorsunuz ya da bizi iyi çözdünüz, hani önümüze ne koyarsanız yiyoruz ya... Bu açıklamalar tıpkı; Ersun Yanal'ın pivot santroforla oynamayacağım deyip Hakan Şükür'ü milli takımdan kesip, bir başka pivot santrofor, ki kötü bir kopyasıdır Hakan Şükür'ün, Ersen Martin'i milli takıma çağırması gibi abukluklardır, bunlar, bizleri aptal yerine koymayı bırakın yoksa futbol çökecek, sizin bu doymak bilmez ahmaklığınız yüzünden...